Zaterdag 10 februari: een bewogen dag. Marijke vertrekt naar Bangladesh met een onbeschreven blad

Vooraf:

(Dominique schrijft)

Het is nu ZONDAG 11 FEBRUARI 2024 11:42 uur, Belgische tijd. Dit betekent 16:42 uur Dhaka-tijd. Marijke stuurt bericht: ‘Nu in Bangladesh’. Ze is dus goed en wel gearriveerd. Yes! Het vliegtuig van Brussels Airport (zaterdagavond 18:30) over Istanboel naar Dhaka (hoofdstad Bangladesh) is geland, en Marijke heeft weer connectie (nieuwe Sim-kaart). Een eerste foto rolt binnen. Maar verder verwacht ik nu niet veel nieuws, dus slaan we dat even over.  

Op het programma lees ik:

Aankomst Dhaka 13:55 uur – verplaatsing per bus naar site GK Savar.

Acclimatiseren

Welkom en introductie door directie GK

De do’s en dont’s in Bangladesh – plaatselijke gebruiken

Overnacht bij GK Savar.

Maar daar breng ik morgen wel verslag over uit.  

Eerst gaan we even terug naar gisteren, zaterdag 10 februari 2024, de dag dat Marijke naar Bangladesh vertrok. Een bewogen dag, nota bene…

ZATERDAG 10 FEBRUARI ’24: EEN BEWOGEN DAG, MET HINDERNISSEN EN VERRASSINGEN

De voormiddag is kort samen te vatten. Wat stress, maar gezonde stress. Zit alles in de valies? Ben ik niets vergeten? Ga je het hier wel redden allemaal, man op krukken alleen thuis?

Kort na de middag voeren we (Hanne aan het stuur, want ik mag nog niet rijden) Marijke naar het station in Tielt. Om 13:42 uur stapt ze op de trein, rechtstreeks naar Brussels Airport, waar ze om 15:35 zal arriveren, drie kwartier voor de afspraak met de groep. Wij zwaaien Marijke uit: stel het wel, en tot binnen 16 dagen.

Onderweg naar Brussels Airport, sluiten intussen nog twee andere Banglareizigers aan: Nicole en Myriam. Maar dan – verrassing één – in Brussel Zuid, stappen ook Joke en haar twee kindjes Millo en William mee op. Zij willen mee naar Brussels Airport, om er hun oma uit te wuiven. Hoe lief is dat!

(Intussen - wat oma Marijke ook niet weet, verrassing twee - is dat Thomas en Lieselot en de kinderen Lana, Lander en Felien ook (al) in Zaventem zijn, om oma uit te wuiven. Hoe sjiek!)  

Maar dan, helaas, een hindernis. Er zijn problemen in Zaventem met de elektriciteit waardoor de trein (waar Marijke, Nicole en Myriam, en ook Joke en haar twee kindjes op zitten) niet stopt in Brussels Airport maar gewoon doorrijdt tot in Leuven.

Verandering van plan: Marijke, Nicole en Myriam zullen in Leuven taxi nemen naar Brussels Airport, Joke en co, nemen de trein terug van Leuven naar Brussel Zuid (waar Joke woont), en ik verwittig Thomas dat oma een uurtje zal arriveren in Brussels Airport.  

En dan is het even stil.

Tot, om 16:43 uur, een (voor mij bevrijdende) foto binnenrolt in de Whatsappgroep van de Coopmannekes, met op die foto een ontroerde oma Marijke, samen met haar vijf kleinkinderen. Waaaaaaw! (Marijke is er, en moet nu meteen vertrekken richting het vliegtuig; Thomas en co hebben gewacht, en Joke en co zijn treinend van Leuven naar Brussel Zuid dan toch nog kunnen afstappen in Brussels Airport.

Rest, 18:30 uur, moment dat Marijke (en de groep) naar Brussel naar Istanboel (tussenstop) vliegen, en vandaar naar Dhaka (Bangladesh), waar ze zondag om 13:55 uur (8:55 uur Belgische tijd) zullen arriveren.

(Maar daarover breng ik dus morgen verslag).

*

INTERVIEW MET MARIJKE, NET VOOR HAAR VERTREK NAAR BANGLADESH

Zaterdagvoormiddag, net voor Marijke naar Bangladesh vertrok, toonde ik haar nog een filmpje van Lieve Blancquaert over de kledingindustrie in Bangladesh, en vroeg haar naar haar verwachtingen. Hier komt ze:

Marijke: “Ik begin met een onbeschreven blad. Mijn verwachtingen? Ik ga me laten onderdompelen, het op mij laten afkomen. Ik heb zonet nog de documentaire (*) van Lieve Blancquaert die je doorstuurde, bekeken. Lieve keert met enkele kledingarbeidsters/slachtoffers terug naar Rana Plaza, de plek waar in 2013 een kledingfabriek instortte en er meer dan 1100 doden vielen. In die documentaire (*) vertelt een meisje: ‘Ik werk sinds mijn twaalfde in de fabriek, ben op mijn dertiende getrouwd. Nu is ze achttien en werkt er nog.’ Ik denk: gelukkig is op het vlak van arbeidsomstandigheden al een en ander ten goede veranderd, maar er blijft zeer veel werk aan de winkel. Mijn verwachtingen? Ik wil in Bangladesh te weten komen, hoe het daar is, inzake onderwijs, inzake werk, inzake gezondheidszorg. En ik wil het van de mensen zelf horen, ook al is de taal misschien wel een barrière.  

Ik ga ook naar Bangladesh, in het besef dat we hier goed hebben. De plek waar je wieg staat, is fundamenteel, voor wie je kunt worden. Ik ben ook zeer dankbaar, dat ik dit kan doen. Dankbaar, aan al wie de projecten van WSM in Bangladesh die wij ondersteunen, mee hebben ondersteund. Dankbaar, voor alle supporters, moreel en financieel. Dat mijn – denk ik – grootste supporter thuis zit, geeft me natuurlijk een dubbel gevoel. Dominique en ik hadden dit graag samengedaan. Maar ‘niets aan te doen,’ zegt hij dan. Knop omdraaien en vooruit. Ik hoop alleszins, dat ik – eens in Bangladesh - af en toe iets kan noteren en kan doorsturen, zodat Dominique het op mijn/onze reisblog kan delen.

Intussen geloof ik dat ik een enorme ervaring tegemoet ga. Het is een reis met een groep, die ik nog niet zo goed ken, maar dat zal wel groeien. Ik heb er in alle geval veel vertrouwen in. Deze reis is trouwens zeer goed voorbereid, door Jef Van Hecken en door WSM, samen met de mensen en organisaties daar. Ik vertrouw er ook op dat we – als het wat moeilijker gaat – ook eens zullen kunnen luchten. Wat we daarnaast nog benieuwd, is welk eten we daar zullen krijgen. En hoe dat allemaal zal gaan. Want eten daar, doe je met je rechterhand. Bestek kennen ze niet. Al heb ik veiligheidshalve wel een lepel meegenomen. Tot slot ben ik ervan overtuigd dat de Bengalen (zo noemen we de Bangladezen) ons daar geweldig gastvrij zullen ontvangen. Een gastvrijheid die wij, nota bene, soms wat verloren zijn.”

(*) Ik zal de documentaire ‘Bangladesh Revisited’ van Lieve Blancquaert over de ‘voor en na Rana Plaza’  later deze week nog wel eens delen op Marijkes reisblog.

*

(Dominique schrijft)

BANGLADESH WERD IN 1971 ONAFHANKELIJK

Thuis inmiddels, probeer ik tussen het huishoudelijk werk en mijn kiné-oefeningen door (bewegen! bewegen) zelf nog wat bij te lezen over Bangladesh. Stukken geschiedenis waar ik al iets van wist, maar niet (meer) tot in detail. Bijvoorbeeld, over de ontstaansgeschiedenis van Bangladesh.

Kort verteld: eerst was er Brits-India (1800). Dan de onafhankelijkheid van India (1947) en de splitsing van Brits-Indië in het grote India en in twee stukken Pakistan: West- en Oost-Pakistan. Maar in 1970 maakte Oost-Pakistan zich (met steun van India) los uit de heerschappij van West-Pakistan, en werd West-Pakistan Pakistan en werd Oost-Pakistan Bangladesh. Een onafhankelijkheidsstrijd die met zeer veel bloedvergieten gepaard ging (meer dan één miljoen doden) en een zeer grote vluchtelingenstroom op gang (meer dan tien miljoen vluchtelingen).

Ik haal één van de mooiste boeken die ik ooit las en heb, uit mijn boekenrek boven. Het boek ‘Interview met de Geschiedenis van Oriana Fallaci (uitgeverij Bert Bakker, 1974). Daarin interviewt Oriana Fallaci alle groten ter aarde – periode 1969-1972 – waaronder drie figuren die een hoofdrol hebben gespeeld bij de onafhankelijkheid van Bangladesh in 1971: de Indische premier Indira Ghandi, de Pakistaanse president Ali Bhutto, en de eerste president van Bangladesh: Mujibur Rahman. Grote figuren die, enkele jaren later, allemaal zullen worden vermoord.