EN WAT IS JOUW MOEDERTAAL?

Vandaag 21 februari, Internationale dag van de moedertaal. In Bangladesh, een wettelijke feestdag. De hele dag door en in het hele land, vinden manifestaties en feesten plaats.  

Op deze foto zie je Guy en Marijke namens OKRA en GK op kop van de manifestatie in Cox's Bazar in het zuid-oosten van Bangladesh. "Zeer indrukwekkend. En iedereen neemt deel," stuurde Marijke me een bericht.  

De Internationale Moedertaaldag staat stil bij het feit dat elke moedertaal waardevol is. Maar in Bangladesh en Pakistan, is ook de datum speciaal. Immers, op 21 februari 1952 kwamen vier Bengaalse studenten om bij demonstraties om het Bengaals, de zesde taal van de wereld, erkend te krijgen als officiële taal van Pakistan. Ter info nog: Pakistan bestond toen uit West- en Oost-Pakistan, het huidige Pakistan en het huidige Bangladesh. En toen stelde de regering dat enkel het Urdu de taal van Pakistan was.

De Internationale Moedertaaldag werd voor het eerst in 2000 gevierd. Het bericht dat hiertoe in 2001 opriep, meldde dat er toen ongeveer 6.700 talen waren.

Deze dag staat dus in het teken van de taalkundige en culturele diversiteit en de meertaligheid. Voor de UNESCO zijn talen het instrument om het culturele erfgoed levend te houden. Door de moedertaal in ere te houden, blijft de taalkundige en culturele traditie bestaan en wordt men zich meer bewust van de verschillen tussen etnische groepen. Dit leidt mogelijk tot meer begrip.

Wat is jouw moedertaal? En wat is jouw tweede taal, derde taal?

(Marijke vertelt)

“De manifestatie omwille van de Internationale dag van de Moedertaal in Cox’s Bazar begon al om 8:00 uur deze morgen. Maar het was zeer de moeite om dat mee te maken. Indrukwekkend. En zoveel volk op de been. Ik denk dat iedereen er dan bij is.

Na de manifestatie sprak ik nog met dokter Kadir, de CEO van GK (1). Ik zei hem: ‘Jij werkt waarschijnlijk dag en nacht.’ Waar die allemaal bezig is, is onvoorstelbaar. Hij heeft ook oog voor iedereen, en vooral voor de mensen in de grootste armoede. Zo gaf hij zijn hoedje aan een mevrouw die aan het bedelen was, waardoor ze ook kon meegaan in de manifestatie. Ik heb daar veel bewondering voor.

Intussen passeerden we een vis- en groentemarkt, en zagen we de koeien die de vuiligheid aan het opeten waren (zie foto). Je hebt hier ook veel straathonden. Maar bang hoef je niet te zijn, want die doen je echt niets.

Zelf hadden we ons ontbijt uitgesteld, tot nu. Ik dacht: en nu gaan we (een soort van) pannenkoeken eten. Maar nee, wat raad je: het ontbijt bestond uit rijst.

Na het rijstontbijt, splitsten we ons op in twee groepen: zes gingen er wandelen, met negen gingen we fietsen. Ook Dr. Kadir en enkele mensen van GK fietsten met ons mee. Zij begeleidden ons, en dat was ook fijn, want er was veel volk en veel verkeer (veel auto’s, camions, bussen, tuktuks, …) in de straat langs de kustlijn. Een man van GK reed naast me. Hij sprak goed Engels. Hij had in Duitsland en in Chili gestudeerd, en werkte nu in het vluchtelingenkamp (2). Dat kamp gaan we morgen bezoeken. Zijn vrouw had daar ook gewerkt, en nu ze een kindje hadden, en er daar geen opvanginitiatieven zijn, moest ze wel thuisblijven.

En ja, ik ben gevallen met de fiets. Vanuit stilstaand, en gelukkig zonder erg. Ik had enkel een paar kleine schaafwonden (knie, elleboog), en die werden heel snel verzorgd door de mensen van GK.”  

(1). Dokter Kadir Manzur is CEO van GK – geneeskunde voor het volk – en staat in voor de gezondheid van anderhalf miljoen mensen in armoede. En dit, via ‘een keten van gezondheidsvoorzieningen met ziekenhuizen, een opleidingscentrum voor verpleegkundigen en paramedici, een productie-eenheid voor geneesmiddelen, een medische faculteit, coöperatieven waar vrouwen aan de slag kunnen, schooltjes, kinderopvang… maar vooral ook – dit is de sterkte van GK – bijna 50 gezondheidscentra verspreid over heel Bangladesh, van waaruit men naar de dorpen trekt om basiszorg toe te dienen: o.m. bloeddrukmeting, diabeteszorg, opvolging van zwangere vrouwen en pasgeborenen, ouderdomskwalen, enz.’ (aldus Mieke Van Nuland, algemeen voorzitter van OKRA Vlaanderen en deelnemer aan Banglabike) 

(2) Dr. Kadir en GK trekken zich ook het lot aan van de 700.000 Rohingyas die uit Myamar zijn gevlucht en nu in Cox’s Bazar in vluchtelingenkampen leven. De groep Banglabikers gaat morgen zo’n vluchtelingenkamp bezoeken…