SITUATIE IN ROHINGYA-KAMPEN UITZICHTLOOS. MAAR GK VERRICHT WONDEREN

(Eerst wat info vooraf, over de Rohingya-vluchtelingenkampen) (Dominique)

Hoofdbrok op het programma van Marijke en de OKRA-WSM-Banglabikers vandaag was een bezoek aan één van de 33 Rohingya’s-vluchtelingenkampen in Cox’s Bazar. Die vormen samen één van ’s werelds grootste vluchtelingenkampen, met één miljoen mensen die vastzitten. De Rohingya zijn een etnische mindergroep (voornamelijk moslims) afkomstig uit de staat Rakhine in Myanmar, waar ze geconfronteerd werden met ernstige discriminatie en geweld, wat in 2017 escaleerde tot massale gedwongen ontheemding en een gedwongen vlucht richting Bangladesh.

Bangladesh heeft – allemaal sinds 2017 - de Rohingya-vluchtelingen uit Myanmar verwelkomd, en mee dankzij een goede samenwerking met internationale organisaties veel humanitaire hulp geboden, maar de overweldigende toestroom – nogmaals, het gaat om één miljoen vluchtelingen – heeft het land wel voor heel grote uitdagingen gesteld. Resultaat op vandaag: de omstandigheden in de kampen zijn zorgelijk. Zo is de toegang tot basisvoorzieningen zoals gezondheidszorg, onderwijs en sanitaire voorzieningen, zeer beperkt. Bovendien vormen tijdens het regenseizoen overstromingen en landverschuivingen voor een immense bedreiging. In feite leven de vluchtelingen veel te dicht op elkaar, en vaak op steile en onstabiele hellingen. En soms breken er grote branden uit, zoals een paar geleden. Kortom, hier is armoede, en hier is groot gevaar.

En natuurlijk roept Bangladesh de internationale gemeenschap op om druk uit te oefenen op Myanmar (dat na een militaire coup in 2021 tegen voormalig mensenrechtenactiviste en Nobelprijswinnaar voor de vrede Aung San Suu Kyi, een dictatuur is geworden) om de Rohingya veilig en duurzaam te laten terugkeren naar hun land. Maar dat doen die niet.

-

(Marijke vertelt)

““Vanmorgen zijn we eerst buiten ons hotel gaan ontbijten. Kwestie van wat variatie te hebben. We kregen een soort Engels ontbijt, met worstjes, toast, ei, pudding, vlak, rode bonen in tomatensaus, enz. En koffie!

Daarna zijn we met de auto vertrokken naar één van de 33 vluchtelingenkampen van Cox’s Bazar. Een rit van anderhalf uur.   

Heel concreet bezochten we een kamp waar 33.000 mensen leven. Of beter gezegd: overleven. Want het is echt miserie troef. Schrijnend!

Enig lichtpunt: er is hulp van buitenaf, dankzij de vele ngo’s die hier actief zijn. En die organiseren bv. de voedselbedeling.

Opvallend - je raadt het nooit – is dat ook hier ‘onze’ partnerorganisatie GK – geneeskunde voor het volk – weer een heel belangrijke rol speelt. Eigenlijk is het fantastisch, hoe sterk en structureel uitgebouwd GK ook hier is. Zo hebben ze in dit kamp (33.000 mensen) drie gezondheidscentra, waar ze de mensen registreren, van waaruit ze educatie (onderwijs) organiseren, allerhande gezondheidszorg voorzien én zelfs een afvalverwerking hebben. By the way, het onderwijs dat de kinderen hier krijgen, is voor maximum vijf jaar. Maar toch, het biedt hen de kans hun eigen taal (uit Myanmar) maar ook Engels en zo, te studeren.”

-

(Jan vat het zo samen) (zie ook https://www.okra.be/expeditie-banglabike)

“We worden met de neus op de feiten gedrukt: één miljoen Rohinya die wegvluchtten voor het geweld in Myanmar Zij leven hier verspreid over 33 kampen met stoffige wegen en rieten krotten die het begrip´huis´ eigenlijk niet waard zijn. En daartussen tientallen NGO´s die  voedsel, onderwijs en medische zorgen verschaffen. GK doet weeral prachtig werk met een prima organisatie, groot engagement van Bengalese medewerkers en Rohinya vrijwilligers en een hoge standaard in hun medische zorg. Eens temeer blijkt de financiële bijdrage van onze sympathisanten in België meer dan welkom.”

-

(En dan vertelt Marijke verder)

“Opvallend misschien: naast de drie gezondheidscentra, telt dit kamp ook vijftien moskeeën… En dat is best oké, omdat mensen rond zo’n moskee samen gemeenschap kunnen vormen, maar ik heb de indruk dat geloof en cultuur ook voor veel spanningen zorgen. Zo zijn de meeste huwelijken ‘geregeld’. Daaronder, en tegen de wil van de overheid in, zijn er ook veel kindhuwelijken. Handige truc om de wet te omzeilen: die kindhuwelijken worden pas geregistreerd als het kind 18 jaar is geworden. Hoe dan ook, mensen, relaties en gezinnen, staan voortdurend onder druk. En dus telt zo’n kamp ook heel veel scheidingen. Met alle discriminatie van dien. Een voorbeeld? Vrouwen kunnen een scheiding pas in gang zetten, als ze hoger opgeleid zijn. Maar hoeveel vrouwen zijn hier hoger opgeleid? Er wringt dus van alles. En dan hebben we nog niets gezegd of bv. homoseksualiteit, want dat is taboe. Transgender? Is taboe. En zo meer.  

Maar het moeilijkste blijft – denk ik - gewoon de socio-economische situatie. Waar kunnen die Rohingya-vluchtelingen werken? Waar kunnen ze zich een inkomen verschaffen? In de kampen zie je hier en daar wel een winkeltje, met bv. sjaaltjes om te verkopen op een dag tot er een groep toeristen passeert. Maar echt rijk zal men daar niet worden. Kunnen deze vluchtelingen dan niet naar buiten, buiten het kamp? En daar werk zoeken? Ze mogen overdag het kamp verlaten, en moeten ’s avonds terug binnen. Maar niemand ziet ze graag komen: niet Bangladesh, dat de Rohingya’s niet wil integreren, en zeker niet Myanmar, dat de Rohingya’s helemaal niet terug wil. Kortom, deze honderdduizenden vluchtelingen zijn gedoemd voor eeuwig en altijd in het vluchtelingenkamp te blijven. En daar is maar één woord voor: deze situatie is UITZICHTLOOS!

Maar goed, ik probeer ‘positief’ te eindigen. Voor ons toch ‘positief’, want wij kunnen altijd weg, mensen op de vlucht daarentegen… Goed, na ons bezoek aan één van de 33 vluchtelingenkampen in Cox’s Bazar, bezochten we nog een ziekenhuis – waarover ik later nog wel iets vertel – en waren we nog uitgenodigd door GK van Cox’s Bazar voor een culturele avond met bedankingen. En dat was best leuk. En ontspannend. Even pfffft. Lachen. Genieten. Van verschillende wondermooie Bengalese traditionals, muziek en dans (ja, we hebben gedanst!!!).

En morgen? Morgenochtend vliegen we terug richting Dhaka en Savar. Onder meer voor een bezoek aan de kledingindustrie. En met een stop aan Rana Plaza, de fabriek die in 2013 is ingestort en waar meer dan duizend kledingarbeid(st)ers het leven lieten, wat echter ook  – ondanks alle leed - een positieve wending gaf…”