"IK HEB GEEN WOORDEN VOOR DE ARMOEDE DIE JE HIER ZIET"

(Marijke vertelt)

“Deze morgen vertrokken we uit Chandrakona en fietsten richting Sherpur. Een tocht van zo’n 20 km, met een tussenstop in Laksmanpur. Iedereen fietst goed, maar de meesten - ik ook – voelen ook hun achterwerk. Zadelpijn-weet-je-wel. De vermoeidheid speelt ons toch wat parten. Niet onlogisch, met die warmte, het eten dat we niet gewoon zijn, ons bioritme… Hier zijn er ook geen gewone wegen. Soms moet het ene groepje stoppen en wachten, tot het volgende groepje terug kan aansluiten. En stoppen betekent, een theetje drinken… maar meteen ook een zwerm kijklustigen rond ons. Waar we ook komen, we blijven een levende attractie. Iedereen komt rond ons staan… en kijkt, en staart, en lacht…

Onderweg bezochten we een gezondheidscentrum van GK. Dit centrum ‘bedient’ twaalf dorpen uit het omliggende. Er is een dokter, een stagiair en er zijn vier paramedici/zorgverleners die elk in drie dorpen de thuiszorg doen bij zieke mensen.

Deze namiddag brachten we een bezoekje aan een wijk waar grote armoede heerste. Hier wonen de allerarmsten. Wat een schrijnende situaties! De plek waar ze wonen, kan je bezwaarlijk een woning noemen. Het is veeleer een koeienstal, of nog niet. Hier heb ik geen foto’s genomen. Niemand, denk ik. Ik durfde niet. Voelde me een ramptoerist. Ik heb er geen woorden voor…

Op straat was het intussen redelijk rustig. Het is ook vrijdag, en dus zitten velen in de moskee, voor het vrijdaggebed.

Normaal was het plan, dat we vanavond in ‘gastgezinnen’ zouden slapen. Maar dat gaat niet door. De mensen hier kunnen dat onmogelijk aan. De meesten hebben één ruimte: living, keuken en slaapkamers – alles zit samen. We hebben wel – steeds in kleine groepjes – een paar van die gezinnen bezocht. Als dank dat we even bij hen binnen mochten gluren, gaven we koekjes als cadeau.

Een ouder koppel vertelde over hun zoon die in Dhaka in de kledingindustrie werkte, maar onvoldoende verdiende om af en toe iets aan zijn ouders te geven.

We bezochten – ook in kleine groepjes – een Elderly club (een OKRA-trefpunt in Bangladesh). Ik was samen met Jef en Eddy. Twee mannen, één vrouw. De voorzitter van die Elderly club droeg een lang kleed. De ouderenclub bestond blijkbaar alleen uit mannen, geen vrouwen. Ik voelde me een beetje een ‘vreemde eend’ in de bijt. Door de taalbarrière, blijft het ook moeilijk om tot een goed gesprek te komen. Gelukkig zorgde het kindje van de zoon van de voorzitter (zie foto’s) voor wat animatie. In de Elderly club was ook eten voorzien. De mannen schepten goed door. Na het eten, likte de voorzitter van de Elderly club zijn bord proper, deed er wat water in en waste zijn handen. Moet ik dat nu ook doen, vroeg ik me af. Ja, natuurlijk, was het antwoord.

Als je ergens komt, gebeurt het dat men het Bengalese volkslied zingt (zie filmpje). Omgekeerd, vragen ze dan ook of wij ons volkslied willen zingen? En dat klinkt dat als volgt: ‘Bravo bravo bravissimo bravo.’

Achteraf sprak ik nog met Tarik, de Bengalese begeleider die met ons mee was vandaag. Ik vroeg hem: ‘Doet dit jou nog iets, al die armoede?’ Hij antwoordde met noch met ja noch met nee, maar somde allerlei cijfers op, om te bewijzen dat het algemeen economisch een klein beetje beter gaat in Bangladesh dan enkele jaren geleden, maar daarom niet overal.

Vanavond overnachten we in hotel Aysar in Sherpur. Bij ontvangst kregen we een fruitsap. Hier kunnen we ook douchen met manieren. En ik slaap vanavond alleen. Meestal met twee, soms alleen. We verdelen dat een beetje. Mijn bed is veel beter dan dat van gisteren, maar toch niet te vergelijken met mijn bed thuis. In mijn frigo vind ik een whiskyfles. Ik deel het met de groep. Jef reageert meteen: ‘Dergelijke flessen worden hier vaak als waterflessen gebruikt.’ Ha, zo. Ik ga wel mijn oordoppen insteken, want hier er is veel straatlawaai. En wie weet, laat de muezzin vanuit de minaret alweer om vijf uur de oproep tot het ochtendgebed over het hele stadje weergalmen. Slaapwel!”

Marijke