MET DE FIETS TOT BIJNA IN INDIA, EN DAN EEN LANGE BUSREIS TERUG

Zondag 18 februari vandaag. De dag (in België) begint met om 8:20 uur op Radio 1 in De Ochtend een interview met ons Joke over de situatie (van geweld) in Brussel en hoe ze vanuit de koepel van jeugdhuizen D’Broej werken met kinderen en jongeren. Je kunt dat hier herbeluisteren https://radio1.be/luister/select/de-ochtend/welke-impact-heeft-aanwezigheid-van-drugs-op-brusselse-jongeren-het-heeft-een-invloed-op-hoe-ze-in-het-leven-staan

Waaaaw, denk ik, zo sterk. En zo hoopvol en positief, ondanks de problemen. Dat moet ik delen, denk ik. Delen met Marijke, in Bangladesh (die het pas vanavond, of nog later, zal kunnen beluisteren, maar die even trots en ontroerd zal zijn als ik). Delen met de familie. Delen met vrienden, kennissen, supporters…

Omgekeerd, heeft Marijke vannacht (voor haar was het al ochtend) een berichtje in de ‘Coopmannekes’ gepost (de Whatsappgroep van ons gezin), met een ‘Hoe is ‘t’ daar, een paar leuke weetjes nog en een ‘we mogen onze beide pollekes kussen dat we in België zijn geboren en wonen.’

Maar goed, dit is Marijkes reisblog, het verhaal van haar reis (en die van de Banglabike-groep) met OKRA en WSM in Bangladesh. Hier komt ze…  

Groetjes,

Dominique - Pittem, 18 februari 2024.

-

En nu schakelen we weer over naar Marijke in Bangladesh.

(Marijke vertelt)

“Na het ontbijt (7:45 uur) staken we onze valiezen in de bus, en vertrokken naar het huis van Anu (de fysiotherapeute die we eerder al hebben ontmoet. Ze woont 2 km van ons hotel, in Sherpur. Aan haar huis, laadden we de fietsen af en vertrokken per fiets naar Gajni Lake, een meer aan de grens met India.

Het fietsen vergt de nodige behendigheid, want weer laveren we tussen auto, bussen en tuktuks. Een tuktuk is een auto op drie wielen waarin maximum vier personen mogen plaatsnemen. Ze doen me denken aan de Flintstones van weleer. Yabbadabbadoo… here we come.

Onze fietstocht was zo’n 40 km lang. We zagen het landschap veranderen, van velden tot bomen en zo meer. Uiteraard deden we ook een paar tussenstops. We dronken thee. En we dronken kokosmelk (zie foto’s). Niet echt lekker, vond ik, maar wel zeer voedzaam en gezond.

Uiteindelijk kwamen we in een soort van recreatiegebied waar families tijdens het weekend en scholen op schoolreis naartoe komen. Daar hadden we een paar uur vrije tijd, om tegen 15 uur terug te vertrokken voor een lange, lange busreis naar PHA Savar, het hoofdkwartier van GK vlakbij Dhaka (waar we de eerste dagen al hadden overnacht).”

BUSJE KOMT ZO

Berichtje van Marijke à Dominique om 12:52 uur (17:52 uur in Bangladesh): ‘Met de bus in het drukke verkeer, het blijft een avontuur. We hebben nog 150 km voor de boeg, dus nog vier uur.’

Dominique: ‘Dit betekent, aankomst rond 17:00 uur Belgische tijd of 22:00 uur in Bangladesh.’

Enfin, eens aangekomen, is het hoogtijd voor het avondmaal, waarna iedereen zijn bedje opzocht. Want morgen, is er weer een lange dag.

RUSTDAG

Maar voor Morgen Maandag, beste ‘supporters’ van Marijkes reisblog, nemen we – net zoals in de Tour de France op maandag - een ‘RUSTDAG'.

Twee redenen:

1.      Ik (Dominique) ga samen met mijn (andere) dochter Hanne naar Antwerpen voor de première ‘Human Forever’, een documentaire van Teun Toebes over hoe om te gaan met mensen met dementie. Teun Toebes (24) is de jonge Nederlander die al drie jaar in een woonzorgcentrum voor mensen met dementie woont en werkt, en die voor zijn documentaire elf landen in vier continenten bezocht…

2.      En Marijke zelf en de groep vliegen van Dhaka naar Cox’s bazar, helemaal in het zuiden van Bangladesh. Op het programma (allemaal Bangla-tijd): 8 uur ontbijt, 08:45 uur korte bespreking reis tot hiertoe, 10 uur vertrek met de bus naar de luchthaven, 13:15 uur vlucht naar Cox’s Bazar (één uur vliegen), dan installeren kamers hotel en kort gesprek met de werking van GK in de regio.

Cox’s Bazar is een stad en vissershaven in het gelijknamige Cox’s Bazar in Bangladesh. Het is bekend om zijn brede onafgebroken natuurlijk zandstrand van 125 kilometer land, een ‘attractie’ die heel wat toeristen lokt. Maar Cox’s Bazar kent ook het grootste vluchtelingenkamp ter wereld, bevolkt met honderdduizenden Rohingya-vluchtelingen die in 2017 uit Myanmar vluchtten.

Maar meer daarover, beste lezers en supporters, meer na de rustdag.

Dus, graag tot dinsdagavond!

Marijke en Dominique